καθε μας μερα που περναει γινεται ζαλη - χαλάλι
χαμενα ονειρα τα πνιγουμε σε ενα μπουκαλι
παντου μιζερια και κάτω απ'τα πόδια η γη να κλαίει
να μενουνε ανθρωποι στο δρομο απο τα χρεη

οταν γεννηθηκα αλλιως μου τα λεγε η ζωη
καθε μου σκεψη τωρα πια περνα και φευγει σα πνοη
την βλέπω χάνεται σε μια σταγόνα στο χαρτί
πάνω σε στίχο πιάνεται και τη βγάζω στη μουσική

και τωρα τι, νιώθω σαν να'χω κλειδωθεί
σένα δωμάτιο και απέξω η ψυχή μου μοναχη
μου λενε πληρωσε αν θέλω κ άλλο να ζήσω
κοίτα να δεις δεν έχω χρόνο πια για να δακρύσω

άραγε ελεύθερος θα ακούω τον χτύπο απ΄τη καρδιά μου
θα δω τον ήλιο μια φορά να ανατέλει απ'τη μεριά μου
και στα καλά μου να πνίξω όλα τα δαιμόνια μου
να βγάλω με μια ανάσα όλα τα βάρη απ'τα πνευμόνια μου

και υπομονη μεχρι η μερα σου ναρθει
μα ειναι αργα πολύ αργά γιατι ολα τα χεις ανεχθει
κι εχεις γερασει χωρις απλα να κανεις κατι
ένας θλιμμένος βασιλιάς χωρίς παλάτι

χρωσταω σε εικονες σε ιδεες και ηχους
στο πεισμα μου που αντέχω και γραφω ακομα στοιχους
μπορεί σ'αυτης της γκρίζας πολης τους ρυθμους
γιατι απο κει βγαινει αυτο που τώρα ακους

και ότι κ αν γίνει δεν σταματώ να ονειρεύομαι
μες το κελι μου έχω κάτι για να μαγεύομαι
κι οσο παιδευομαι τοσο θα χαιρομαι
για οτι κανω εγω δεν εμαθα ποτε να ντρέπομαι

κοίτα παντου εχει ενα ματσο σκουπιδια
ομώς αυτο δεν εμποδίζει της σκέψης μου τα ταξίδια
και αφήνομαι και χάνομαι μέσα σε ξίδια
βαρέθηκα να βλέπω γύρω μου συνέχεια φίδια

και είναι όλα ίδια τόσο ίδια που μου μοιάζουν
τα χρόνια πέρασαν σταμάτησαν να με τρομάζουν
με κάθε τίμημα απ' τις πράξεις θέλω να ζήσω
παρα τις σκεψεις μου σε καγκελα να αιχμαλωτησω

ρε ότι κ αν κάνεις να μη πουλας τη ψυχη σου
κι αν στο ζητανε να γυρνας και να τους λες α γαμησου
είναι τιμή σου να μην τους κάνεις τη χάρη
και από κανένα ούτε στιγμή μη δέχεσαι το χαλινάρι

να σαι το μαύρο πρόβατο απ'το κοπάδι
στης πόλης τα φώτα να είσαι ο δαίμονας το βράδυ
κ ούτε ένα χάδι δεν ζητιανεψα από κανένα
κ ας είδα σε ένα βράδυ τα ονειρά μου γκρεμισμένα

κ απ΄τους πολλούς να ξέρεις πάντα θα τραβιέμαι
εχω βρει τον τρόπο μου να τους αρνιέμαι
εγώ αέρα ζήτησα να ξεστομίζω ότι θέλω
κι αυτοί μου έδωσαν αυτό το κόσμο το μπουρδέλο